Blue Monday, ziekenhuisopname

20 januari
Vanmorgen redelijk vroeg opgestaan omdat we een Skype afspraak hadden met Devi over het interview wat ze had afgenomen voor het blad My World. Ze wilde even kort met Dhiraj en mij het doornemen voor ze het door zou sturen naar Janneke en Peter zoals afgesproken. Dit om te kijken of ze de antwoorden goed had geïnterpreteerd. En tot mijn grote geluk stond ik op met een zonnetje wat naar binnen scheen zou het dan nu eindelijk over zijn met het koude gure weer?? Ik juich maar niet te vroeg want dan kon ik wel eens gestraft worden. Zo klokslag 10 uur hadden we contact met Mumbai vis Skype waar Devi weer in een heerlijk warme omgeving was terug gekomen na haar bezoek aan ons en aan Calcutta. Ze geeft aan dat er werkmannen in huis zijn omdat ze geen warm water heeft de boiler schijnt oud te zijn. Ik klier haar even door te zeggen hoezo geen warm water wij hebben helemaal nooit warm water hahaha. Gelukkig kan ze die humor wel hebben. We spreken het artikel door en Dhiraj geeft nog wat aanvullingen. Devi geeft aan dat ze kleding heeft ingezameld voor alle tieners en Dhiraj omdat ze vond dat ze er voor de koude tijd van het jaar toch wel een beetje te koud gekleed bijliepen. Via de expat vereniging en haar tante in Zwolle heeft ze voor iedereen een soort vest en shawls gekocht die ze via de koerier laat bezorgen. Wat zullen de kids daar blij mee zijn dat weet ik zeker. We kletsen nog even en dan gaat iedereen weer zijn eigen ding doen voor vandaag. Dhiraj ziet mijn dikke voet/enkel en vraagt verbaasd wat er is. Ik had hem nog niet verteld dat ik last van mijn rechterbeen heb omdat ik dacht dat het zo over zou zijn en km hem niet ongerust te maken. Helaas is vanmorgen mijn been al direct een half uur na het opstaan erg dik. Hij geeft me aan dat ik echt naar de dokter moet gaan waar de vrijwilligers allemaal naartoe gaan als ze iets hebben dokter Sagita Kumar, ze is een kinderarts maar ik kan er gewoon naartoe gaan. Ik weet waar ik haar kan vinden tussen de beide banken in Lanka waar ik altijd pin. Er schijnt een groot bord van kinderkliniek te staan. Ik beloof Dhiraj dat Ik zal gaan, hij wil wel mee maar een vriend van hem ligt in het ziekenhuis dus daar wilde hij naartoe gaan. Ik wil niet dat hij dat niet doet dus ik geef aan zelf wel te gaan en mocht er wat zijn dan kan hij altijd komen als hij weer terug is. Ik loop naar Lanka en ga eerst bij Flavours Cafe ontbijten een heerlijke cappucino met toast en een cheese omelet. Na het ontbijt heb ik eigenlijk een Skype afspraak met mijn vader en moeder maar ik denk dat ik beter eerst even langs de dokter kan gaan. In het kleine wachtkamertje zit een moeder met kind die me al vreemd aankijkt zo van...wat moet die heer nou? Het duurt even voor ik aan de beurt ben en dan kom ik bij een hele vriendelijke vrouw die heel goed Engels spreekt. Ze kent inderdaad Fairmail en heeft wel vaker mensen geholpen. Ze bekijkt mijn voet en ik vertel haar dat ik een aantal malen via een operatie een ader moest laten verwijderen uit die voet en ook vertel ik haar van mijn dubbele long embolie uit maart en april van vorig jaar. Ze geeft me een aantal dingen die ik moet doen: been omhoog, weinig lopen, warm houden van het onderbeen, asperine slikken, 3 liter lauw water per dag drinken. Ze stuurt me naar het ziekenhuis Heritage vlakbij B.H.U., de universiteit deze staat in de lonely planet hoog aangeschreven als je iets hebt als toerist. Ik moet daar eerst bloed laten prikken en direct een afspraak maken met doktor Panday, een cardioloog, dat snap ik niet helemaal maar ja misschien doen die hier ook wel dit soort dingen. Als ik meer weet vraagt ze of ze of ik even bij haar terug wil komen. ik wandel op mijn gemak naar het ziekenhuis. Ik had het voor ik ging al opgezocht want als je het nodig bent is er geen tijd voor om een goed ziekenhuis op te zoeken. Het is een echt Indiaas ziekenhuis zoals ik had verwacht drommen mensen buiten die met z'n allen staan te kijken hoe iemand uit de ambulance wordt gehaald. Overal op de grond mensen, soms hele families die zitten te eten of met een ziek iemand zitten te wachten. Ik hoorde wel van Dhiraj later dat dit sel het ziekenhuis voor de rijke mensen is maar ik zie dat er niet altijd aan af als ik de mensen zou bekijk. Ik meld me aan een van de drie loketten. Ik geef mijn brief van de dokter af en dan moet ik eerst betalen. Van de dokter had ik ook al een forse nota ontvangen 300 rs ongeveer 4 Euro. Ik moest voor de bloedonderzoeken 1420 rs ongeveer 19 euro betalen en kreeg toen een dame toegewezen die met me mee ging. Overal kreeg ik voorrang had ik het idee. We kwamen aan bij het lab. Een klein kamertje met daarin 4 mensen die met buisjes bloed bezig waren het zag er best steriel uit. Na even wachten mocht ik binnenkomen en werd op een stoel gezet. Ik begreep natuurlijk dat ze moesten prikken. Hij wilde mijn rechterarm maar ik gaf aan dat mijn linker beter te prikken was maar nee hoor hij wilde mijn rechterarm. Toen ik die ontblote moest hij lachen, geen ader te vinden. Ik moest ook wel lachten om zijn reactie. Hij ging inderdaad naar links maar ook daar had hij moeite. Er zat blijkbaar een dokter bij het groepje die hielp hem even. Gelukkig ging het prikken in 1 x goed. Maar hoe ze dat hier doen met een keurige steriele injectienaald trekken ze de spuit vol bloed en als er meer soorten getest moeten worden spuiten ze het uit het spuitje in de diverse buisjes. Dus niet zoals bij ons een spuit en 1 x prikken en de buisjes daarin verwisselen. Maar ja zo werkt het dus ook. Ik word keurig van een steriele pleister voorzien en dns mag ik weer wachten. Het wordt druk bij het labje. De patiënten lopen af en aan in alle soorten en maten. Ik word weer opgehaald door een jongen die me meeneemt naar een administratie kantoortje. Daar vangt een vriendelijke dame me op die me later vertelt dat ze net zo oud als mij is en dat ze mijn leesbril in zwart wit zo leuk vind, ze past hem zelf op. Ik vertel haar dat als ik weer terug kom ik een aantal leuke brilletjes voor haar mee zal nemen. Ik moet ook hier weer betalen voor het consult met de dokter 659 rs 8,50 euro. Ik krijg een hele map met papieren mee. Ondertussen ben ik door mijn cash geld heen want ik heb niet alles bij me natuurlijk. Ik kan hier natuurlijk ook met creditcard betalen, mijn pinpas werkt niet, opeens ben ik de pincode van de creditcard kwijt, ik weet hem gewoon niet meer. Gelukkig heb ik nog een visa die weet ik wel dus die gebruik ik nu maar even. de mevrouw geeft aan dat ik om 17 uur terug moet komen omdat dan de labuitslagen bekend zijn en ik een afspraak bij de dokter heb om deze te bespreken. Ik bel eerst Dhiraj even die had mij al gebeld om te vertellen dat ik naar kantoor kom. Hij komt ook die kant op. Voor ik naar kantoor loop pin ik nog maar even zodat ik in ieder geval genoeg cash heb mocht ik nog meer moeten betalen. Ik kom bij kantoor aan en hij geeft aan zo met me mee te gaan als ik weer naar het ziekenhuis ga, helemaal goed is wel prettig voor de vertaling als hij erbij is. Ik ga buiten nog even in het zonnetje zitten want het is nu echt lekker weer. Vanavond hebben we een Skype afspraak met Fairmail Peru met Janneke en Peter rond 7.30 uur dus we zetten nog even wat zaken op een rijtje wat we moeten doornemen. Ik Skype nog even met mijn vader en moeder en vertel dat ik naar het ziekenhuis moest ivm mijn been, ze moeten zich maar niet ongerust maken. Ik beloof te bellen als ik terug ben na het gesprek met de dokter. We gaan weer naar de administratie waar dezelfde mensen zitten die er eerst ook waren. Het is een kantoortje met 2 mannen die geld incasseren en er zit ook er zit ook een man die patiënten ontvangt waar iedereen bij is. Het blijkt later mijn dokter te zijn. Hij bespreekt met de patiënten de zaken, kijkt röntgenfoto's na en dan komt de volgende aan de beurt. Dhiraj is door de vrouw met een briefje volgens mij naar het lab gestuurd om de uitslagen te halen, het duurt erg lang voor hij terugkomt. Als de dokter klaar is komt bij mij zitten. Hij stelt hele gerichte vragen en weet volgens mij precies wat er aan de hand is. Ik vertel hem ook over mijn verleden en hij schud zijn hoofd als ik hem vertel dat ik geen bloedverdunners meer hoefde te slikken van mijn arts. Ondertussen is Dhiraj ook terug met de papieren en die worden doorgekeken. Hij geeft aan dat het trombose in mijn been is en dat we moeten voorkomen dat het weer een longembolie wordt dus ik moet worden opgenomen. Dit is wel het ergste waar ik aan zou denken in India maar ja wat moet dat moet. Minimaal 3 dagen en waarschijnlijk wel langer. Hij legt nog een aantal zaken uit wat hij gaat doen en geeft ook al aan dat terugvliegen op 31/1 wel eens een probleem zou kunnen worden. Ik mag nog even terug naar kantoor om mijn spullen op te halen maar moet zeker vanavond terugkomen. Ook moet ik de verzekering mijn ouders etc inlichten. We gaan terug naar kantoor ik bel SOS international van mijn reisverzekering maar die kennen me niet. Na veel gezeur maakt hij een dossier aan. Dan wordt de verbinding verbroken, ik wacht even of ze terugbellen ze hebben mijn Indiaase nummer maar nee hoor dus ik bel zelf maar weer. Ondertussen een andere mevrouw aan de lijn die zegt dat ze zal kijken bij welke alarmcentrale ik thuis hoor en mijn dossier dan over zal dragen. Menzis wordt ook ingeschakeld. Al aangegeven dat mijn terugvlucht misschien ook gewijzigd moet worden maar dat dat van latere zorg is. Ik moet ondertussen naar de Emergency afdeling om nog wat te laten testen. Ik krijg daar een soort fragmin ingespoten bloedverdunners en krijg den EEG, ik krijg een soort ijzeren beugels om mijn enkels en polsen en ijzeren zuignappen over mijn hele bovenzijde van het lichaam, in Nederland zouden ze wel lachen om de oude apparatuur maar ja zolang het maar werkt. Wel vreemd op een eerste hulp 3 bedjes naast elkaar en iedereen ziet wat er gebeurt en er staan gewoon bezoekers bij om te kijken. Af en toe trekken ze een kort gordijntje dicht maar voor de rest alles in het openbaar. Daarna moet ik weer naar de X ray dat is helemaal lachen, beetje vooroorlogs en aangezien bloot hier uit den boze is wordt er heel omslachtig gevraagd of ik mijn shirt uit wil doen en tegen de plank aan wil komen te staan de man werkt zonder te kijken alles af, puur op gevoel plaatst hij me er tegenaan. Dan weer terug naar de eerste hulp en daarna naar de volgende de MRI en daarna weer de volgende een Echo. Ondertussen is het al erg laat geworden en we lopen van hot naar haar dan nog een keer bloed afnemen. Ik heb ondertussen ook al heel veel dokters gezien zo her en der. Mijn dossier, lekker ouderwets met heel veel papieren groeit gestaag. Dan is het eindelijk zover 5 uur later dat ik naar een kamer wordt gebracht. Ze hadden me gezegd dat een private room het beste zou zijn, een eenpersoons kamer. Maar ja wel duur...... 400 rs dus 5 euro per nacht. Ik stel Dhiraj voor dat als ik de volgende keer weer kom voor 2 maanden hij mij hier maar een kamer moet regelen dat is veel goedkoper dan in een guesthouse.... We lopen naar de 1e en overal liggen mensen te slapen op de gangen en zitten ze te eten want hier is het niet zo dat je eten en drinken krijgt van het ziekenhuis, nog geen kopje thee dat moet je zelf regelen. Ik had daarom alle koekjes ed die ik heb maar meegenomen dan heb ik eerst wat voorlopig. Het is een keurig kamer met een extra bed want het is gebruikelijk dat er ook familie kan blijven slapen. Ik ben echt blij dat Dhiraj is meegegaan want niet iedereen spreek Engels hier, gelukkig de meeste dokters wel. Hij is zo super bezorgd om me en dat kan ik me ook wel voorstellen. Ik probeer hem gerust te stellen en zeg tegen hem dat hij lekker terug moet gaan en dat het wel goed met me komt. Met tegenzin gaat hij naar huis omdat hij nog werken en een Skype moet doen. Ik krijg in de rest van de avond nog wat dokters rondom mijn bed. Er Er moeten blijkbaar morgen nog meer tests gebeuren maar dat zie ik dan wel weer. Ik krijg nog bezoek van een aantal delegaties van artsen waaronder de arts waar ik naar doorverwezen ben een cardioloog. Hij geeft aan dat ze aan trombose denken maar met mijn verleden mbt de longembolie zijn ze erg voorzichtig en daarom nog extra tests morgen. Ook krijg ik kousen aangemeten ik geef aan dat ik die bij me heb en die kan ik voorlopig dragen, die zullen ze later wel brengen. Dhiraj belt nog even om te vragen of alles ok is en om me goedenacht te wensen. Hij geeft aan dat de kids allemaal erg geschrokken zijn maar dat ze morgen met hem langskomen. Ik ben blij dat alles hier wel goed schoon gebeurt en schoon is, voor Nederland zou het niet goed zijn maar voor hier is het echt keurig. Een voordeel hier is dat ik ook een eigen westerse wc heb en een douche met warm water jippie. Een koelkast op de kamer en een grote tv met 500 zenders, een bankstel nou wat wil je nog meer. Ik probeer zo tegen half 1 te gaan slapen het is een echte BLUE MONDAY voor mij geworden achteraf.
Petra