Nog steeds niet naar huis

23 januari
Vanmorgen om 4.00 uur liepen mijn tieners al door de kamer heen en een mum later stond de tv alweer te bulderen, daar zijn ze echt gek op. Ik probeerde nog wat te slapen maar dat lukte echt niet. Dus bleef ik maar wat wakker en las wat in de viva. Om 6.30 uur belde Dhiraj die was onderweg naar het treinstation om de nieuwe vrijwilliger uit Duitsland op te halen. Hopen dat hij er is want we hadden nog steeds geen bevestiging ontvangen van hem dat hij van de wachtlijst af kon en mee kon in de bewuste trein. De jongen is 19 jaar en lijkt volgens ons een beetje op Harry Potter dus hij gaat hem bast vinden tussen alle Indiërs. Om 6.45 uur gaan de kids naar huis om zich klaar te maken voor school die in de wintermaanden van 9 to 2 uur is. Ze moeten hun uniform nog aan en de boeken halen. Ik duik direct nog even weer onder mijn laken in de hoop nog wat uurtjes slaap in te kunnen halen. Helaas om 7 uur staat de eerste zuster al aan mijn bed om mijn weer wat bloed afhandig te maken. Nou ja voor het goede doel sta ik het graag af. Daarna kan ik gelukkig nog wel even rusten hoewel de schoonmaaksters af en aan komen. Eerst vegen dan soppen met een smerig doordringend middel maar ik ken het middel van kantoor en het maakt wel super goed schoon en dat is belangrijk. Dhiraj komt binnen met Julian de Duitse jongen die de komende twee maanden hier komt vrijwilligeren. Het is een leuke vriendelijke jongen die een jaar in de VS heeft gewoond dus goed en Engels spreekt. Er komt een zaalarts langs die even naar mijn longen luistert en vragen stelt over mijn ademhaling. Ze houden volgens mij erg goed in de gaten dat ik geen longembolie oploop en daar ben ik wel blij om. De jongens gaan na een paar uurtjes weer weg want dan kan Julian even slapen want die heeft wel een jetlag na zo een lange vliegreis en treinreis. Ik ben net een sms aan het typen naar Angelique als de telefoon gaat en ze belt, we kletsten even bij maar dan komen er weer twee andere dokters binnen en breken we maar af. De dokter vraagt hoe het gaat, luistert even mijn longen en geeft aan dat mijn INR nog maar 1,1 is en dat deze minimaal tussen 2 en 3 moet zitten. hij geeft aan de dosis medicijnen te verhogen en dan moeten we de meting van morgenvroeg nog maar afwachten. Ik geef me er maar aan over wat moet je anders en mijn gezondheid is me wel wat waard daar neem ik echt geen risico's mee. De poetsvrouwen komen bij me binnen en gaan samen voor mijn elektrische kacheltje zitten hun handen te warme. Die zitten de hele dag in koud water met hun handen dat kan ik me wel voorstellen dat je dan warmte zoekt. Ze komen ook gewoon bij me televisie kijken en we praten een eind weg zij in het Hindi, waar ik niets van versta, en ik knik en hun terug en geef af en toe een woorden Hindi weg maar we lachen wel wat af met elkaar. De verpleegsters kwamen gisteren een voor een langs omdat ze foto's van me wilden kijken op de I pad. Verder zijn ze erg geïnteresseerd in wat ik hier toch steeds doe als ik hier ben. Eentje wil met me appen als ik terug ben in Nederland, grappig. Natuurlijk ontkom ik vandaag ook niet aan een onderzoekje en ik ga dan ook op weg naar een echo voor mijn longen. Ik word weer keurig gehaald in een rolstoel en RajKumari de beveiliger staat alweer klaar om de rolstoel naar boven te trekken de steile helling op. Hij moet alweer lachen als ik uit de verte naar hem roep. Ik ben direct aan de beurt en daar ben ik ook wel blij mee want ze hebben de airo hier op diepvries stand staan, Brrr wat koud zeg. Dat je daar de hele dag in kunt werken. Ik moet achter een schotje mijn bovenkleding uitdoen incl.bh en krijg weer een of andere soepjurk aan die direct als ik op de bank lig weer open moet en dan krijg ik een handdoek over mijn buste en overige blote delen gelegd, de dokter mag niks zien hij doet alles op de tast maar blijkbaar is hij daar goed in hahaha. Hij geeft aan dat de echo gemaakt wordt om te kijken of er ook veranderingen in de longen zijn. Ik heb volgens mij nu wel alle echo's, eeg's, ultra sound's, x-Ray's etc voor de komende jaren gehad. Na de echo ga ik even aan bij Femke, ook uit Holland, die heeft net bericht gehad dat ze morgen wordt ontslagen, mooi voor haar kan ze haar reis van 11 maanden in ieder geval afmaken. Ze gaat waarschijnlijk naar het guesthouse wat ik haar heb aangeraden Tewari boven THE bed en we wisselen even gegevens uit om zeker nog met elkaar af te spreken. Ze komt morgen nog wel even langs voor ze gaat. Aan het begin van de avond komt Dhiraj nog weer langs om te vragen wat ik kan/wil/mag eten omdat ik vandaag ook een menu heb gekregen wat ik wel en niet mag eten. De meiden van Fairmail komen allemaal ook weer met hem mee, gezelligheid ten top en lief dat ze komen. Ik vraag ze ook nog even langs Femke te lopen die vond het zo leuk om hun te zien gisteren en omdat ze morgen weggaat is het wel leuk als ze nog even dag zeggen. Dhiraj komt straks terug met eten en blijft hier ook slapen. Tussendoor bellen Janneke en Peter ook nog even vanuit Peru ik had gisteren al een sms gehad dat ze zouden bellen en ze vinden het erg vervelend dat ik hier lig. Ik vertel ze dat alles goed geregeld is en dat ik vanuit Fairmail alle steun krijg en dat ze erg lief voor me zijn. Als ze weg zijn komt er een jongen die elke avond een kopje melkthee en een rol koekjes brengt. Ik geef de schoonmaakster een flair mee en vraag haar of ze deze aan Femke wil geven misschien vind die het wel lekker na 9 maanden weg te zijn geweest een Nederlands blaadje te lezen. Dhiraj komt 's avonds weer en neemt me heerlijk gewone gekookte aardappels mee omdat ik niet veel mag hebben. Elke dag vragen de dokters me: je mag echt geen groene groetjes eten. Bij navraag waarom dat is blijkt dat de medicijnen die ik krijg niet stroken met groene groentes het heeft iets met vitamine k te maken. Thuis maar eens even uitzoeken wat het is. We gaan vroeg slapen na de slechte vorige nacht.