Met Anousha naar de oorarts

Vrijdag 19 februari 2016
Vanmorgen weer eens heel vroeg opgestaan om naar Ganga Aarti te gaan met Anil Kumar. Om 5 uur had ik met hem afgesproken maar hij kwam las om half 6 opdagen, verslapen. Ik ga deze keer proberen om van de andere kant de foto's te maken en aangezien Anil hier elke dag komt en Indiër is kan dat wat makkelijker gaan dan normaal. Deze ceremonie dwingt me om alles handmatig in te stellen op mijn camera dus dat is goed voor mij, eer flink leermoment voor handmatig instellen van je toestel onder deze omstandigheden. Na de ceremonie komt de zon op en eindelijk is er een mooie zonsopkomst en schiet ik, hoop ik, mooie plaatjes. Na de ceremonie is er altijd een collectieve yoga sessie. Er zijn hoofdzakelijk Indiërs die meedoen en een enkel toerist/buitenlander. Het is best leuk om te zien hoe goed ze hier bezig zijn met de gezondheid. Dit hele gebeuren is door Moodi in het leven geroepen. Hij probeert Assi ghat op een hoger niveau te krijgen. Het lukt hem nog niet helemaal want deze week stond in de krant dat Varanasi op plaats 73 stond van de 100 meest smerige steden. Na een kopje smerige lemon thee die ook nog dubbel zo duur is als de heerlijke cay die ik anders drink ga ik naar Aum cafe om te ontbijten. Terug naar mijn huis kan ik me rustig klaarmaken om naar Sparsa te gaan. Ik krijg vandaag mijn frituur massage zoals ik het noem. Ze masseren je met warme olie en in een soort van wok op jet vuur worden in olie de stempels waarmee je een massage krijgt verwarmd.als ze de stempels wring leggen ruikt het naar frituur en het geluid alsof je bitterballen te water laat hoor je ook dus daarom frituur massage. Na de massage heb ik nog een stoombad, altijd lekker. Ik spreek met de dokter af dat ik zondag voor het laatst kom en we maken de prijs af op 9000 rs voor alle massages samen deze 10 dagen. Dat lijkt me een goede deal want als ik ze allemaal apart reken dan was het veel meer geweest. Ik betaal hem gelijk dan ben ik daar maar vanaf. Ik ga maar open hand en probeer maar weer eens een heerlijk echte zwarte koffie kijken hoe die op mijn darmen gaat werken. Natuurlijk hoort er mijn. Wekelijkse cheesecake bij. Ik loop nog even naar Banti want ik moet dat adres van die oogarts nog steeds van hem hebben om daar met Anousha naartoe te gaan. Gelukkig krijg ik dat nu en dan kan ik proberen of ik daar vandaag nog naartoe kan gaan. Terug in mijn huis komt Ganesh aan met de loodgieter, eindelijk..... En ja hoor die heeft het warme water zo weer aan de loop. Ik snap er niks van ik leg hem uit dat Ganesh en ik er gisteren samen nog naar hebben gekeken en er geen druppel kwam. Nou ja wat dan ook ik heb weer warm water. Ik vertel hem dat hij vast magische vingertjes heeft, hij moet er wel om lachen. Ondertussen heb ik Dhiraj en Anil een bericht gestuurd om met Anousha naar de oogarts te gaan en die geven aan dat ze eraan komen. We gaan met een riksja en een scooter op zoek naar het adres in de buurt van De IP Mall. We zijn vlot aan de beurt, bestalen eerst 200 rs voor het consult ongeveer 3 euro en dan gaat de dokter aan de slag. Hij test haar en vraagt het een en ander hoe het gebeurd is dat ze doof is geworden. We krijgen tekst en uitleg wat er aan de hand is en dat is hetzelfde verhaal want andere dokters ook al vertelden. Ze heeft een beschadiging opgelopen door de gebruikte medicijnen voor tuberculose. De dokter verwijst ons naar een specialist waar we nu naartoe moeten. Dit is een heel eind verder dus we moeten maar weer met een motor riksja en de scooter verder. We nemen nu rem soort lijndienst riksja, wist niet dat die er ook waren, die een vaste route rijdt. Je kunt op en afstappen en het is veel goedkoper. We gaan van IP mall naar BHU voor maar 20 rs met z'n tweeën. Normaal was het zeker 50 geweest. Bij BHU wil hij ons wel verder brengen maar dan is het 100 rs en dat is dan weer jammer. Dus we stappen uit en nemen een andere motor riksja en zijn weer 20 kwijt. Maar dan blikt dat we niet bij het juiste ziekenhuis staan dus nog even wat heen en weer lopen langs de vele klinieken die hier zijn. Na heel veel zoeken en vragen moeten we achter in een soort winkelcentrum zijn. Daar komen we bij een vrouw terecht,later blijkt dit de echtgenote van de oorarts te zijn, die met een kind met een implantaat aan net oefenen is. We doen ons verhaal en ze geeft aan dat we om 6 uur terug moeten komen, Pff nog een keer die lange rit maar alles voor het goede doel. Ik ben zo rond half 5 terug. Ik ga me eerst maar eens heerlijk douchen na zoveel dagen poedelen in koud water, haren wassen heerlijk. Wat kun je dan warm water waarderen. Dhiraj stuurt me een bericht dat suman langs wil komen met iemand. Ik geef aan dat er niet veel tijd is half 6 moeten we weer richting dokter. We zien wel. 10 minuten later komt suman en vraagt of ik met haar mee naar huis ga te eten?? Ik vertel naar dat dat niet lukt omdat ik zo weer naar de dokter moet. Ik probeer haar te vragen waarom ze daar nu pas mee komt. Er schijnt een Amerikaan te zijn ene John, een voorganger in de kerk van hun, die wil me ontmoeten en die is nu bij hun. Helaas het lukt niet en ik vertel haar dat ze hem ook even mee had kunnen nemen naar mijn huis. We nemen een video op haar telefoon op en ik vertel John waarom ik niet kan komen maar dat ik voor oktober november als ik weer kom graag een afspraak met hem maak. Suman gaat terug naar huis en Dhiraj is snel daarna alweer bij me met de scooter en we gaan op weg naar de oor dokter. Anil komt met zijn zusje rechtstreeks. De dokter is een aardige man en leest zorgvuldig de papieren van de andere arts door. Hij geeft aan dat een gehoorapparaat wel iets voor haar kan doen maar dat ze als ze echt gewoon weer wil horen een implantaat nodig is en die kost schrik niet 7500 euro. Dat is bij ons onbetaalbaar laat staan hier. Ondertussen komen de gehoorapparaten op tafel, Siemens een goed merk in ieder geval. Hij doet haar een apparaat in en gaat testen.af en toe geeft ze reactie dat ze wat hoort.ik vertel ondertussen, met de nodige tranen,de dokter het verhaal van dit gezin. Vader overleden aan TB, oudste zoon Anil TB en dit meisje TB met dan deze gevolgen. En dat ze al bijna twee jaar niet meer naar school is geweest. Ik houd het echt niet droog bij mijn verhaal, hoeveel ellende kan er in een gezin komen. Na veel testen is er een apparaat wat haar enig gehoor geeft, helemaal goed wordt het niet want dat kan alleen met dat implantaat erbij. De dokter geeft aan dat er in Delhi een Hans Foundation is die dat aan hele arme mensen gratis geeft maar dat is alleen voor kinderen tot 3 jaar, ja dat zijn we al gepasseerd. Maar hij geeft aan dat hij stinkend zijn best doet om het voor Anousha voor elkaar te krijgen om een gratis implantaat te krijgen. Hij vraagt of ik mee kan naar Delhi om mijn verhaal te doen maar helaas ga ik dinsdag al weg. Hij geeft ook nog aan dat er in Mumbai ook nog een optie is mocht Delhi niet lukken. Hij zal mij op de hoogte houden van de ontwikkelingen want het zal wel tijd in beslag nemen maar als er een ja is dan kan ze ook binnen 3 weken geholpen worden. Ondertussen vertelt hij dat hij en zijn vrouw een zoontje van 10 hebben die doof geboren is en die nu ook volledig weer kan horen met een implantaat. Nu snap ik ook zijn betrokkenheid bij alles.Nou en nu de financiele kant van het apparaat. Ondanks dat ik het geld nog niet bij elkaar heb via mijn crowd funding besluit ik het gewoon te kopen, dit meisje moet geholpen worden. Maar er moet wel cash betaald worden. Natuurlijk heb ik dit niet op zak dus we gaan op zoek naar een ATM, geldautomaat. De eerste begint al goed, geen geld meer aanwezig. Aan de overkant verderop gaan we naar de tweede deze zegt dat mijn pasjes niet geschikt zijn ??.
We gaan terug naar de dokter en die besluit op zijn brommer met ons mee te rijden naar andere automaten. De eerste ook weer problemen met mijn pasjes, daarna door naar SBI dat is de collony waar we een aantal jaren geleden op de golfbaan hebben gefotografeerd voor Golfwenskaarten van Marrit. Daar staan 4 automaten maar de eerste twee geven ook niet thuis. Maar dan eindelijk naar vele pogingen geeft de 3e auto maat geld maar niet genoeg dus ik gebruik alle 4 passen die ik heb om het gele bedrag bij elkaar te krijgen. Maar gelukkig het is gelukt. Dus in volle vaart op de scooter terug naar de dokter zijn kantoor en dan betalen. Ondertussen hebben Anil en zijn zusje instructies gehad over de apparaten dus die weten hoe ze het aan moeten pakken. We moeten nog op de foto van de dokter dus een fotosessie en uitwisselen van email en dan nemen we hartelijk afscheid van de dokter en zijn vrouw. Er rollen nog wat tranen zo over en weer en dan gaan we op weg naar huis. Het is ondertussen ook half 9 geweest dus eeg laat. Ik ga snel aan bij Cozy corner voor een friend Rice om mee te nemen. Terug op mijn kamer ben ik zowel lichamelijk als geestelijk kapot maar de lach van Anousha doet me beseffen dat het het waard is geweest. Ik Skype met mem doe haar het hele verhaal en eet dan nog wat fried Rice hoewel mijn eetlust alweer over is maar mijn maag geeft te kennen dat er iets in moet. Ik ga daarna snel slapen, welterusten.