Speciale dag in omgeving Madurai
Door: ¨Petra
Blijf op de hoogte en volg Petra
10 November 2010 | India, Madurai
Hallo Allemaal,
Ik doe het vandaag maar even in twee verslagjes omdat ik en mijn kamergenote Jolanda vandaag een bijzondere dag hebben gehad.
Jaren geleden ben ik in India in Orissa op bezoek geweest bij mijn foster parents dochter. Dat was een hele bijzondere ervaring en vandaag had ik een klein beetje een revival want we gingen op bezoek bij Jolanda haar sponsorkindje. Gisteravond hadden we dus een date met een man van Compassion dat is de organisatie waar Jolanda via sponsort.
Met hem hebben we alles doorgesproken voor het bezoek vandaag aan de gemeenschap en het sponsorkindje en zijn familie. We werden vanmorgen om 9.00 uur met een taxi opgehaald en moesten ongeveer 2 uur reizen om terplaatse te komen. Onderweg een prachtige omgeving met mooie bergen en dat alles heerlijk in een airo auto terwijl het buiten bloedje heet is. Als we aankomen worden met met grote bloemenkransen omhangen, we voelen ons net koninginnen, en we worden met cola, altijd goed en veilig, in het project ontvangen. We krijgen eerst wat tekst en uitleg over wat ze doen etc. Het is een school met 1030 leerlingen, alleen jongens, en elke klas heeft zo ongeveer tussen de 50 en 100 leerlingen dus dat is best heftig voor de, veelal, vrouwelijke leerkrachten. al gauw wordt Michael de sponsorzoon van Jolanda binnengebracht vanuit zijn klas en hij is erg verlegen en spreekt bijna geen engels dus handen en voeten werk en via de medewerkers van het project vertalen.
We gaan in het huis to de school waar een medewerkster van het project woont even toiletteren en kijgen daar ook gelijk wat te drinken,wat weet in niet het proefde naar chocomelk maar zag er anders uit best lekker maar hopen dat mijn maag er ook zo over denkt....
Ze wonen best luxe alles ziet er goed uit. We gaan direct door naar het huisje van Michael en daar zien we heel wat anders... een piephuisje, kamer tevens slaapkamer van 1 bij 2 meter en een keukenje van 1 bij 1 dat is het en daar woont hij samen met zijn moeder. Ze slapen samen op een soort stretcher die ze hebben gekocht van het sponsorgeld van Jolanda. In dit project gaat het geld rechtstreeks naar het kind en bij Foster Parents gaat het naar de gemeenschap waar ook het kind van meeprofiteert. Ik krijg een zeer goed gevoel bij dit project en denk dat ik ook hier nog maar een kindje ga steunen ze hebben het zo hard nodig en voor ons is het maar een klein bedrag per maand 29 euro. Ik zou ook iedereen die het kan betalen willen oproepen om eens op de website te kijken en er over na te willen denken om een kindje te sponseren. Vandaag heb ik weer gezien hoeveel goeds er mee wordt gedaan dus KOM OP WORDT SPONSOR
www.compassion.nl
Zo dat moest even van mijn hart voor ik jullie meer vertel van deze indrukwekkende dag die voor mij weer afliep in tranen toen we afscheid moesten nemen van deze vreselijk lieve mensen.
We krijgen van de moeder appel, banaan en warme melk aangeboden en dat terwijl ze bijna geen geld hebben om iets te kopen. We maken veel foto's en vertellen hun over Holland en over onszelf. Verder geeft Jolanda Micheal een kinderbijbel in het engels, dit is een project vanuit de kerk en deze mensen zijn christenen en die zijn er niet veel in India.
Voor de rest is er kleding, cadeautjes, veel zeepjes, tandeborstels etc allemaal dingen waar ze eigenlijk zelf geen geld voor hebben.
Na het huisbezoek nemen een aantal mensen ons mee naar een plek in de bergen, een natuurparl, waar we een poosje gaan rondwandelen. We zijn natuurlijk een echte bezienswaardigheid want hier komen geen toeristen dus iedereen wil ons hand schudden, op de foto en van ons weten waar we vandaan komen. Superleuk om al die leuke mensen te ontmoeten. Natuurlijk veel foto's gemaakt van de mensen en de prachtige omgeving in de bergen.
Dan weer terug naar de school om een aantal plichtplegingen te doen we moeten een aantel mensen een handje schudden: de algemeen directeur, de correspondent, diverse leraren, leraressen en heel veel kinderen. Ze komen in honderden op ons afgerend en 1 handje gegeven worden het 100.
Na de verplichte nummers staat het eten klaar: rijst, kip 65 (jaja ze moesten zelf ook om de naam lachen), kip in een spicy sausje, een soort boontjes maar dan anders, een koolprutje, vis en nog een paar niet te definieren zaken maar het was erg lekker en smaakvol.
Dan gaan we na de maaltijd een rondje door de klassen maken em dat geeft een ophef iedereen is over de toeren als we binnenkomen hoop maar dat de leraar ze weer aan het werk heeft kunnen krijgen. Ook buiten op de grond zitten er nog klassen te werken, schriftje op schoot en juf ervoor een mooi gezicht.
Tot slot van het bezoek gaan we weer naar het huis aan de overkant waar we weer door de hele familie welkom worden geheten en stiekum worden gevraagd of we gebruik van het toilet willen maken??? Natuurlijk altijd vooral in een schoon toilet als deze. Volgens mij hadden ze de hele boel gesopt voor we kwamen het was spic en span.
We krijgen weer eten Indiaase chai (thee met gekookte melk en heeeel veeel suiker) en een soort bladerdeeg hapje met een spicy mengsel erin.
Dan krijg ik een mini mini mini bijbeltje cadeau die ik zelfs met leesbril niet kon lezen maar erg leuk als aandenken. Er werd tot slot nog een gezamenlijk gebed gedaan
Er wordt op een hele lieve manier afscheid genomen van iedereen en ik sluit deze mensen in mijn hart voor de rest van mijn leven
met veel tranen stappen we weer in de taxi terug naar Madurai gelukkig hebben we 2 uur om bij te komen van deze enerverende dag die me deed denken aan mijn bezoek aan mijn dochter destijds in Orissa
groeten en tot de volgende keer
Petra
Ik doe het vandaag maar even in twee verslagjes omdat ik en mijn kamergenote Jolanda vandaag een bijzondere dag hebben gehad.
Jaren geleden ben ik in India in Orissa op bezoek geweest bij mijn foster parents dochter. Dat was een hele bijzondere ervaring en vandaag had ik een klein beetje een revival want we gingen op bezoek bij Jolanda haar sponsorkindje. Gisteravond hadden we dus een date met een man van Compassion dat is de organisatie waar Jolanda via sponsort.
Met hem hebben we alles doorgesproken voor het bezoek vandaag aan de gemeenschap en het sponsorkindje en zijn familie. We werden vanmorgen om 9.00 uur met een taxi opgehaald en moesten ongeveer 2 uur reizen om terplaatse te komen. Onderweg een prachtige omgeving met mooie bergen en dat alles heerlijk in een airo auto terwijl het buiten bloedje heet is. Als we aankomen worden met met grote bloemenkransen omhangen, we voelen ons net koninginnen, en we worden met cola, altijd goed en veilig, in het project ontvangen. We krijgen eerst wat tekst en uitleg over wat ze doen etc. Het is een school met 1030 leerlingen, alleen jongens, en elke klas heeft zo ongeveer tussen de 50 en 100 leerlingen dus dat is best heftig voor de, veelal, vrouwelijke leerkrachten. al gauw wordt Michael de sponsorzoon van Jolanda binnengebracht vanuit zijn klas en hij is erg verlegen en spreekt bijna geen engels dus handen en voeten werk en via de medewerkers van het project vertalen.
We gaan in het huis to de school waar een medewerkster van het project woont even toiletteren en kijgen daar ook gelijk wat te drinken,wat weet in niet het proefde naar chocomelk maar zag er anders uit best lekker maar hopen dat mijn maag er ook zo over denkt....
Ze wonen best luxe alles ziet er goed uit. We gaan direct door naar het huisje van Michael en daar zien we heel wat anders... een piephuisje, kamer tevens slaapkamer van 1 bij 2 meter en een keukenje van 1 bij 1 dat is het en daar woont hij samen met zijn moeder. Ze slapen samen op een soort stretcher die ze hebben gekocht van het sponsorgeld van Jolanda. In dit project gaat het geld rechtstreeks naar het kind en bij Foster Parents gaat het naar de gemeenschap waar ook het kind van meeprofiteert. Ik krijg een zeer goed gevoel bij dit project en denk dat ik ook hier nog maar een kindje ga steunen ze hebben het zo hard nodig en voor ons is het maar een klein bedrag per maand 29 euro. Ik zou ook iedereen die het kan betalen willen oproepen om eens op de website te kijken en er over na te willen denken om een kindje te sponseren. Vandaag heb ik weer gezien hoeveel goeds er mee wordt gedaan dus KOM OP WORDT SPONSOR
www.compassion.nl
Zo dat moest even van mijn hart voor ik jullie meer vertel van deze indrukwekkende dag die voor mij weer afliep in tranen toen we afscheid moesten nemen van deze vreselijk lieve mensen.
We krijgen van de moeder appel, banaan en warme melk aangeboden en dat terwijl ze bijna geen geld hebben om iets te kopen. We maken veel foto's en vertellen hun over Holland en over onszelf. Verder geeft Jolanda Micheal een kinderbijbel in het engels, dit is een project vanuit de kerk en deze mensen zijn christenen en die zijn er niet veel in India.
Voor de rest is er kleding, cadeautjes, veel zeepjes, tandeborstels etc allemaal dingen waar ze eigenlijk zelf geen geld voor hebben.
Na het huisbezoek nemen een aantal mensen ons mee naar een plek in de bergen, een natuurparl, waar we een poosje gaan rondwandelen. We zijn natuurlijk een echte bezienswaardigheid want hier komen geen toeristen dus iedereen wil ons hand schudden, op de foto en van ons weten waar we vandaan komen. Superleuk om al die leuke mensen te ontmoeten. Natuurlijk veel foto's gemaakt van de mensen en de prachtige omgeving in de bergen.
Dan weer terug naar de school om een aantal plichtplegingen te doen we moeten een aantel mensen een handje schudden: de algemeen directeur, de correspondent, diverse leraren, leraressen en heel veel kinderen. Ze komen in honderden op ons afgerend en 1 handje gegeven worden het 100.
Na de verplichte nummers staat het eten klaar: rijst, kip 65 (jaja ze moesten zelf ook om de naam lachen), kip in een spicy sausje, een soort boontjes maar dan anders, een koolprutje, vis en nog een paar niet te definieren zaken maar het was erg lekker en smaakvol.
Dan gaan we na de maaltijd een rondje door de klassen maken em dat geeft een ophef iedereen is over de toeren als we binnenkomen hoop maar dat de leraar ze weer aan het werk heeft kunnen krijgen. Ook buiten op de grond zitten er nog klassen te werken, schriftje op schoot en juf ervoor een mooi gezicht.
Tot slot van het bezoek gaan we weer naar het huis aan de overkant waar we weer door de hele familie welkom worden geheten en stiekum worden gevraagd of we gebruik van het toilet willen maken??? Natuurlijk altijd vooral in een schoon toilet als deze. Volgens mij hadden ze de hele boel gesopt voor we kwamen het was spic en span.
We krijgen weer eten Indiaase chai (thee met gekookte melk en heeeel veeel suiker) en een soort bladerdeeg hapje met een spicy mengsel erin.
Dan krijg ik een mini mini mini bijbeltje cadeau die ik zelfs met leesbril niet kon lezen maar erg leuk als aandenken. Er werd tot slot nog een gezamenlijk gebed gedaan
Er wordt op een hele lieve manier afscheid genomen van iedereen en ik sluit deze mensen in mijn hart voor de rest van mijn leven
met veel tranen stappen we weer in de taxi terug naar Madurai gelukkig hebben we 2 uur om bij te komen van deze enerverende dag die me deed denken aan mijn bezoek aan mijn dochter destijds in Orissa
groeten en tot de volgende keer
Petra
-
10 November 2010 - 15:34
Herma:
Ik heb maar een paar woorden... och......wat ontroerend -
10 November 2010 - 17:07
Ria:
Best wel indrukwekkend om te lezen. Misschien een druppel op een gloeiende plaat, maa heel veel druppels maken de wereld een beetje beter. In Dedemsvaart alles goed. Onze kleinzoon is nog niet geboren. Julia verzucht al wanneer wordt de baby geboren dan weten we hoe hij heet!
Liefs van Ben en Ria -
10 November 2010 - 18:51
Erik:
Wow, indrukwekkend ! -
10 November 2010 - 21:04
Roy:
Van de site van compassion:
De maandelijkse sponsorbijdrage wordt niet rechtstreeks naar het kind of zijn of haar familie gestuurd
. In plaats daarvan wordt het naar het Compassion project gestuurd dat door de plaatselijke kerk wordt geleid. Het wordt daar op een verstandige manier gebruikt om te voorzien in uiteenlopende behoeften van het kind. In sponsorprogramma kun je lezen waar de sponsorbijdrage in het project zoal aan wordt besteed.
Dit is dus hetzelfde als Foster Parents -
10 November 2010 - 21:35
Femmi:
Hoi Petra,
Wat een emotionele ervaring.
Ik denk dat dit de hele reis kleurt.
Geniet van het vervolg, groetjes, Femmi. -
11 November 2010 - 10:45
Dayen:
Jeetje, Petra, wat leven wij dan hier in luxe als je dat zo leest. Dat weten we ook allemaal wel maar jij wordt er toch weer letterlijk mee geconfronteerd. Toch wel mooi om weer mee te maken. Je zult de Sint-Maarten vandaag niet missen. Veel plezier bij je volgende uitstapjes.
Groeten Dayen -
11 November 2010 - 12:35
Jeannette Kooy:
Hi Petra....een groet vanuit een zeer nat en stormachtig Beverwijk, ik geniet van je reis verslag,indrukwekkend wat je allemaal weer meemaakt...ben benieuwd naar je foto's...fijn vervolg ! -
11 November 2010 - 14:26
Jennie D:
Geniet van al het moois.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
